Het verschil in jezelf

Vorige week hebben we met een groep lopers door gigantische regenbuien gerend. De afspraak is dat de runningtherapiegroep bij elke weersomstandigheid doorgaat. Uitgezonderd uiteraard bij bliksem, donder of zware storm. Hiervan was geen sprake, dus er kon worden gelopen.

Van te voren kreeg ik een paar maal een telefonische vraag, vaak tegen beter weten in, of de looptraining écht wel door zou gaan. ‘Ja hoor, wees gerust, we gaan gewoon lopen!’, antwoordde ik. Daar stonden we dan, op het punt om de regen in te stappen, enkelen met morrende woorden of norse blikken en iedereen zag op tegen de wateroverlast en een nat pak.

Een rode vlek
Dat snap ik maar al te goed en het is ook geen lekker idee als je door en door nat gaat worden en het misschien wel koud gaat krijgen. Een van de lopers had nog even op Buienradar gekeken en zag dat de grootste verrassing nog moest komen: over een halfuur zouden we precies onder een rode vlek doorlopen oftewel een giga-hoosbui over ons heen krijgen!

Lopen, lopen…
We hebben nauwelijks stilgestaan en geen loopschooloefeningen gedaan. Het enige advies dat ik iedereen meegaf luidde: loop met van binnen een glimlach. Onder je gefronste gezicht, laat achter de norse blik van weerstand tegen de nattigheid of de koude een milde, rustige gemoedstoestand zijn. Er valt niks aan te doen: we worden nat, ja, tot op de draad! We overleven het wel en het beste is om te gaan bewegen en met niks anders bezig zijn dan lopen, lopen en nog eens lopen.
Na deze ‘hobbel’ genomen te hebben, wat was het heerlijk! Wat hebben we genoten van het lopen. Weer terug voelde iedereen zich enorm fit en tevreden! Daar gaat het om. Ik ben trots op m’n lopers.

Omschakelen
Wie weet herken je het volgende voorbeeld ook wel: je bent aan het rennen en ondertussen loop je je vreselijk druk te maken over het een of ander. Verontwaardigd over wat iemand je van de week vertelde of je bent boos of bezorgd over een situatie. Dat je zulke emoties hebt, ook tijdens het rennen, geeft niks. Maar het feit dat je in die gevoelens duikt of ze op dat moment wilt oplossen, gaat niet werken.
Dan kun je beter, net zoals bij zo’n heftige regenbui, alles nemen zoals het is en omschakelen naar een rustige state of mind: ik loop en dat is het voor het komende uur en meer niet. Dan word je rustiger van binnen en loop je veel lekkerder.

Dat is een verschil in jezelf maken.

He-le-maal niets
Ik heb echt letterlijk ondervonden dat ik in een veel langzamer tempo loop als ik blijf  hangen of denken in negatieve gevoelens. Het rennen kost me dan veel meer moeite en ik loop zwaarder. Wat mij helpt, is mezelf te kalmeren, iets aan mijn innerlijke houding doen. Het helpt me dan dat mijn ademhaling niet te snel is en ik lang uitblaas. Naast een glimlach van binnen en soms ook van buiten en naast het rennen hoef ik verder he-le-maal niets. Ik houd me niet bezig met een einddoel of tijd of snelheid en bemoei me niet met andere lopers. Dat betekent dat ik nog steeds met m’n omgeving communiceer en let op waar en hoe ik loop, maar mijn focus ligt op iets binnen in mij. Namelijk dat ik wil ontspannen en een stille kracht in mijzelf ervaar.

Dat loopt toch zo lekker! Wat is hardlopen dan plezierig! Kortom, weer of geen weer: de training gaat door!